İmam Hatipler, Hacıveyiszade Mustafa, Arif Ersoy -2-

Bu yazı, birinci yazıdaki girizgâh ile birlikte okunmalı…

Bu vesileyle Arif Ersoy Hocamızı farklı şekilde anmaya devam ediyoruz…

1946 yıllarındaki Demokrat Parti rüzgârıyla rahat bir nefes almış, bu partiye umutla bakmış, yeni medrese diye baktığı İmam Hatip Liselerini açma heyecanıyla çalışmalarına başlamıştır. 1949 yılında hicaza gider, orada yeğeni Ali Ulvi Kurucu’yla karşılaşır. Ali Ulvi Kurucu amcasına memlekette olan biteni sorar. Hacı Veyiszade Mustafa Efendi de bir umut belirdiğini, İmam Hatip Liselerinin açılacağını söyler. Ali Ulvi Kurucu ise: “İlerisi olmayan bir okula kim evladını gönderir ki?” der. Bunun üzerine Hacı Veyiszade Mustafa Efendi: “Haklısın evladım ama Allah, İslam’ın bütün dinlere olan hâkimiyetini göstermeyecek mi, bunu vaad etmiyor mu, Allah’tan daha doğru sözlü kim var ki ?” deyince, Ali Ulvi: “Amcacığım memleketimizden haberimiz pek olmuyor, her şey battı, bitti biliyoruz. Bundan dolayı hayret etmiş bulunmaktayım!” der. Hacı Veyiszade Mustafa Efendi ağlayarak: "-Batmadı da, bitmedi de elhamdülillah. O devirler bir kefaret dönemleriydi, borcumuz vardı ödedik. Ödeyebildiğimiz kadarıyla ödedik… Kapı az aralanır gibi oldu, bir ışık gözüküyor. Bir damla ışık, bir sürü yeri ışıtır değil mi? Işıyacak, ışıyacak…”  diyerek ümidini ortaya koyar. Daha sonra yeğeni Ali Ulvi’nin koluna girmesiyle Harem-i Şerife girer ağlayarak; “Ya selam, ya selam !” der ve dizlerinin üzerine çökerek: "Sana Hamd, Sana şükür, Sana selam Allahım! Habibine olsun salatü selam Allahım! Halimiz Sana arz edem, Sana ya selam Allahım! Bize ihsan eyle artık sen selam Allahım!.." Şeklindeki ilticasına devam ederken çok güzel bir yağmur inmeye başlar.

1950’de iktidar değişince halk rahat bir nefes alır. Halk akın akın Hacı Veyiszade Mustafa Efendi’nin yanına varır. Ve sorarlar: “Yıllarca dilsiz şeytanlık yaptık Hocam! Bu günahın altından nasıl kalkarız biz?” Hacı Veyiszade Mustafa Efendi cevap verir: “Sadece namaz ve orucun kazası değil, geçmiş yılların da kazası olur. Kaza edeceğiz geçmiş yıllarımızı. Ama nasıl? Daha çok çalışarak, hizmet ederek, binlerce insanımız yetiştirecek İmam Hatip Mekteplerimizi açarak, kasanızı kesenizi açarak, bu geçmiş yıllarımızın kazasını yapacağız!” der. 1951 yılında çıkan kanunla İmam Hatip Okullarının açılmasına izin çıkmıştı.

Hacı Veyiszade Mustafa Efendi İmam Hatip Okulu inşaatında öyle çalışıyordu ki, Konyalılara müthiş bir örneklik sergiliyordu. Yeri geliyor amele gibi, yeri geliyor bir usta gibiydi. Böyle inşaatta çalışırken Hacı Veyiszade Mustafa Efendiye: “Hocam, okulda bir derse de siz girseniz!” Diye teklifte bulunan idarecilere şu cevabı veriyor: “-Evladım, ben bugünler için geldim bu dünyaya, bir değil beş ders okutacağım inşallah. Ama bir müddet bana müsaade edin, yeni binamızı tamamlayalım, ondan sonra başlarız derslerimize. Şimdi derslere başlayacak olursak, sağa sola koşuşturduğumuz için, köy ve kasabaya gidip öğrenci ve yardım topladığımız için, dersleri aksatabiliriz. Herkesin bir tuğlası olsun istiyorum, herkes nasib alsın bu haseneden, hiçbir kimse mahrum kalmasın istiyorum…” der.

Öylesine bir bereketle okul tamama ermiş ve öğrenciler gelmişti ki, iki bin altı yüz (2600) civarında öğrenci kayıt olmuş, yer kıtlığı sebebiyle ancak sekiz yüz (800) talebe ise kayıt olamamış, ağlayarak evlerine gitmişlerdi. Halk, denize akan nehirler gibi özüne akıyordu. İmam Hatip Okulu Konya’da en çok talebesi olan okul haline gelmişti.

Öğrencileriyle ayrı ayrı ilgilenir, dertleriyle dertlenirdi. Talebeleri için etrafına şöyle derdi: “Bu çocuklar meleklerin kanatlarıyla korunuyorlar. Bu memleketi onlar ileriye götürecekler. Bu milletin sönen, söndürülen kandillerini onlar uyandıracak..!"

Bazen kendisini şikâyet eden okul müdürü ve bazı art niyetli kişilere karşı bile hep sevecen olurdu. Bu hususta da şöyle derdi: “Bunlar beni talebe yetiştirmekten uzaklaştırmak istiyorlar, ama ben adam yetiştirme bahçıvanıyım. Bir talebenin yetişmesi için, bin münafığın kahrını çekerim. Bu uğurda yoluma çıkan engellerin kahrını çekerim, hem de seve seve. Bir bahçıvan bir gülü yetiştirirken elleri kan revan olur. Bizler de Gül-i Muhammedîler için bu kahrı çekeceğiz, çare yok bu bahçeye biz bakacağız…” derdi. (DEVAMI VAR)