MAHŞER PROVASI

Âlemde varlıkların “ahseni” hiç şüphesiz insan. Kâinat ona matuf inşa olmuş.

İnsan isminin, birçok manası vardır iştikakında.

Onlardan biride etimoloji itbariyle “Uns” kelimesinden türemesi.

Yani İnsan kelimesinin anlamlarından biridir “Uns” sözcüğü.

“Uns” cana yakın olmak, sosyal olmak, girişken olmak ve samimi olmak.

Sosyal yaşamda, insanoğlundan varid, onunla ilgili birçok hadiseler ile karşılaşmamız muhtemeldir.

Adilane ve zalimane birçok hikâyeye şahit olmakta mümkündür.

Hayvanlar âleminde de yaşananlar gibidir, aslında olan şeyler.

Aslan kendi yavrusuna merhamet gösterirken, başka cinse ait birçok yavruyu acımasızca sofrasına tea’m eder.

Fıtrat işte. Yani yaratılış. Yokken var oluş felsefesi. Et ve kemikten mürekkeb bir yapının içine üflenen ruh icrası.

İşte her ne kadar envai çeşit negatif/pozitif evsafa, haslete sahip olsa da insan, en bariz, dominant sıfatıdır kendisinin cana yakın olması, sosyal olması, girişken olması ve samimi olması.

Ancak, bu günler o günleri anlatır gibi değil. Güncel vuku bulan insan hikâyeleri.

Korku hikâyeleri sarmış her yanı. Alabildiğine akaarib’in den uzak olmak, a sosyal olmak, girişken olmamak, soğuk ve mesafeli olmak.

Evet, maalesef insanın yalnızlaştığı günleri yaşıyoruz. Hem de en yakınlarından.

Anasından, babasından, evladından, oğlundan kızından, eşinden canından ve cananından.

Mahşer provası sanki. İlahi kelam yeniden mesajını hatırlatırcasına insanın suratına;

“O gün kişi, kardeşinden, anasından, babasından, eşinden ve oğullarından kaçar!

O gün onlardan her bir kişinin, kendine yetecek bir işi vardır!” Abese (34-37)

Kendisiyle, dertleriyle baş başa kalan insan. Dar’ın genişliğine rağmen, 12² alana sıkışıp kalan insan.

Entübe odalarında yapayalnız kalan fani.

Aslında yaşadığımız mahzun anlar, kelamı kadimi daha iyi fehmettiğimiz günler bu günler.

Kaçmanın ne olduğunu adeta yaşarcasına/yaşatırcasına hissettiğimiz anladığımız mahzun anlar.

Sevdiklerimizden, sevenlerimizden çaresizce, firak ettiğimiz günler bu günler.

Gün geçmiyor ki, muhibbanımızdan birilerini kaybettiğimizi duymayalım, görmeyelim ve şahit olmayalım.

Sevdiklerimizi bir bir kaybetmenin provası adeta. Herkesin, kendi can-ı derdine düştüğü mahşer.

Mahşer öncesi mahşer. Tek fark, insan için hala sığınılacak bir “Melce” nin ve anın var olması.

Yeniden hayatı anlamlandırmak, yeniden tefekkür eylemek.

Yeniden mutlak iradeye meftuh olmak.

Evet, alem mahşer provası yaparken, aslında İnsan yaşıyor mahşeri.

Mahşer-i İnsan Yani…