"Çocuğunuz var mı?  Çocuğunuzun saçının telini kaç milyon dolar verseler değişirsiniz? Değişmessiniz!.. Bak bende insanım! Yani ben cani bir baba mıyım? Bak ben kızımı,eşimi, anamı, babamı, akrabalarımı, kendi canımı bir maddeye değişiyorum ve ben bu maddeyi para ile satın alıyorum. Aslında ben parm ile mutsuzluğu satın alıyorum. Peki insana demezler mi? Zaten diyorlar işte!.. Şerefsiz, karektersiz, kişiliksiz, işte bunlar ölsün. Bunları yakalım. İşte Öyle!..
Ya hasta!.. Hasta...

 Kızımın saçının telini milyon dolara değişmem ama bir maddeye herşeyi bırakıp, sokakta yaşamaya köprü altında, tuvalette, metrup binalarda ölmeye razı oluyorum. Niye? Bunu kimse hiç sormuyor!.. Ölsünler deniyor!.. Kenarda görüyoruz. Çocuklar içmiş. Bırakın Ölsünler!. Ölmüyor işte!..

Her şeyimi kaybettikten sonra; işimi eşimi kızımı, annemim babamın evine geldim.
Hiç birşeyimiz yok. Yine aile anne baba sahip çıkıyor. Yani bir umut!.. Babam bana hep onu söylüyordu..
Oğlum hayata yeniden başla..
Oğlum başaracaksın..
Oğlum yapacaksın..
Yani.. yapamıyorum, başaramıyorum. Yine evin içinde uyuşturucu içiyorum. İşte artık hiçbirşey kalmamış. Bir gece..  uyuyorum.. uyuşturucunun etkisi altındayım. Bir uyandım. Babam odamın kapısında bekliyor. İşte o down sendromlu kardeşim var orda öyle bir garip halde.. bir tuhaflık olduğunu anladım çünkü hep benim odamın kapısının önünde yada odamda annem beklerdi çünkü uyuşturucunun etkisi altındayken bayılıyorsun. İşte sigara ile elini yakıyorsun. Çarşafı yakıyorsun. Yorganı yakıyorsun. Tabi o anne seninle birlikte bu süreci yaşıyor.

Uyandım!.. Bu sefer bir terslik var. Babam benim kapımın önünde!.. Ne oldu?!.. Ne oluyor dedim baba!.. "Farkında değilmisin" dedi. "Annen seni öldürüyordu. Farkında değil misin? Bizi öldürüyorsun!. Kendini öldürüyorsun!."

Annem beni öldürmeye çalışmış. Yastıkla boğarak. Bakın bir anne düşünün evladını öldürmeye çalışıyor. Niye biliyor musunuz? Evladını kurtarmak için!.. Can çekişiyor!. Hergün ölüyor!. Bir anne düşünün!.. Bir anne kaç gün ölür? Her gün ölüyor anne.. Dünyadaki en büyük acı evlat acısı.. ama bir anne düşünün bağımlıların annelerini.. çocuğu içiyor, çırpınıyor, kusuyor çocuk, ağzından salyalar akıyor. Sen onu görüyorsun iğreniyorsun ama onu bir anne doğurdu. O annenin evladı can çekişiyor ve annenin gözünün önünde evlat her gün ölüyor. Benimde annem artık dayanamamış yani beni kurtarmak için evlat katili olmayı göz alıyor. Fedakârlık bence bu!.. Bana ne olursa olsun ama evladım can çekişmesin evladımı kurtarayım ben. Yastığı bastırarak beni öldürmeye çalışıyor. Babam en son anda yetişiyor. Yani kurtarıyor beni. Annem işte kendisinden geçiyor. O an baktım babam kapının önünde ve yaşananları bana babam anlattı. İşte o an artık evde kalamayacağımı anladım"

diyor Yücel Kuran. Sonra sokak hayatı başlıyor o daha bir çileli o daha bir meşakkatli!... 

HABERİN VİDEOSU

VİDEONUN TAMAMINI İZLEMEK İÇİN