PANDEMİ CİNAYETLERİ

       Yeni normali, normalleştiremezsek hiç normalleşemeyebiliriz. Tüm dünyada yaşanan acı kayıplara rağmen, hala eski normali ararken,  çocukluğunda kaybolmuş, büyüyünce ailesini hasretle arayan birer yetişkin gibiyiz. Her tarafta bir iz, her yanda bir coşku ile biz anılarımızın biriktirdiğiyiz.  Bir yanımız ümitle yaşama sarılırken,  bir yanımız pandemiyi hep yok sayıyor,   ölenlere rağmen. Tehlike sinyalleri son ses çalıyorken, hiçbir şey olmamış gibi davranmak neden??? Yasaklı günler ve karantina sürecinde evde kalmaya alışan varlığımız, yazın gelmesi ve esneyen izinlerle yeniden eski normali aramaya başladı. Biliyorum karantinada çok daraldı ruhlarımız. Bir nefes almanın derdinde, tatil ve pikniklerde huzur ararken, düğün gibi yerlerde insanlar birbirine sarılıyor, sosyalleşme ihtiyacı şiddetlendikçe.   İnsan doğası gereği içinde bulunduğu şartlara çok çabuk uyum sağlayan bir varlıktır. Ancak bu yanımızı keşfedip kendimizi salgından korumamak,   zihnimizin bize en büyük tuzağıdır.

        Suçlamak da öyle değil midir? Suçlamak sorumluluk almamanın en net göstergesidir. Kimler,  kimleri suçluyor diye baktığımızda, suçlamayan kimseyi bulamıyoruz adeta. Yasak geliyor, engellendiği için isyan ediyor insanlar, yasak kaldırılıyor bu defa da riske atılıp gözden çıkarıldık mı diye isyan ediyorlar. Kısacası her halükarda suçlayacak bir merci buluyorlar. 

Yazının Tamamı İçin Burayı Tıklayın!..

http://www.bncmedyahaber.com/yazar-pandemi-cinayetleri-187.html