Kaybolmuşluklar Çıkmazı

Hayatta pek çok şey için plan yaparız ancak bazen her şey planladığımız gibi gitmez. Bazen de kaybederiz elimizdekileri, bir bebeğin oyuncağı elinden alınır gibi.

İnsan, korkar kaybetmekten. Korku, kaybetmenin de önüne geçer.

Gittikçe koyulaşırken geceler, korkular,  büyüyen canavarlara döner.  Üstüne üstüne gelir, kâbus gibi kaybetmenin korkusu, ağlayan kimsesiz bir çocuğun duygusuyla,  gecelerin soğuk ve karanlığında. Kaybetmek, kaybolmakla eşdeğerdir adeta.

Uçurumun kenarında,  uzanan elden vaz geçmek gibi.

Hayata bağlayan nefesken,  bir daha nefes alamamak gibi.

Yağmura muhtaç bitkilerin yağmur gelse de artık dirilememesi gibi.

Kaybetmek, yeryüzünün en acımasız gerçeği.

Kaybetmek, kaybettiğinin kendine ait olduğunu düşünmeyi gerektirir. Önceden,  var olandır kaybedilen. Sana aitken,  senden alınandır. Yokluğu hissedilendir.  Gidendir. Boşluğu doldurulamayacak gibi gelendir. Kısacası olmama hali, acı verendir.

İnsan, kendisinin bildiği neyi kaybederse, orada atmaya başlar kalbi hiç istemese de. Bir emanetse de kaybedilen, ayrılır gibi hisseder canı tenden,  kaybeden. Bırakmak istemez, düşer peşine,  en acı veren duygunun adıdır o an, özlem. Suya bırakılan sabun gibi, kayar gider elinden kaybedilen.

Bana ait miydin söylesene, ey giden. Ben,  seni benim sanarken, sen neden yanılttın beni, ruhum sana kilitliyken. Gitme desem bir şey ifade eder mi, bir saniye öncesine bile dönemezken. Öyleyse nedir bu hüzün, hüznünü de götür bir daha gelmeyeceksen.

Ne kaybettiğin geri gelir, ne de bu yaşananlar telafi edilir. Öyle ise en güzel teselli, var olanla yetinmeyi bilmektir.

Alış ey kalbim,  gönlünü arala. Kır korkunun zincirlerini, kaybetmeyi göze al da. Kaybetmek,  korkunun arkasına sığınmasın daha da. Sana dipsiz bir kuyu gibi gelir yaşatılan adeta. Kaldır başını,  ellerini ver,  düşmemek için cehennem çukuruna. Kaybetmek, cehennem gibidir aslında.

Bir bilinmezin girdabında kendini ara, kaybolmuşluklar çıkmazında kapılarını ümide arala. Yoksa isimsizlerden olursun, düşersin kocaman bir boşluğa. Adını unutanlar, girer sıraya. Öyle mahzun ümitsiz olma, kaybolmalar çıkmazında. Kendini bulursan,  kaybetmekte, kaybolmakta boşuna. Kendini kaybetmekten kork, işte asıl sonsuz kayboluş orada.