Anlara, Anlam Katmak!..

           Uyumak hayatı kaçırmakla eş değer gelir çoğu zaman bana. Başkalarının zaman geçmiyor dediği dünyada, ben hep geçen zamanı durdurmayı diledim, mümkün olmayacaksa da. Ve şükürler olsun ki yaşamayı çok sevdim, acısıyla tatlısıyla. En büyük sermaye değil midir zaman ki, vakit öldürmeyi neden dile getirir insan. Bir saniye öncesine geri dönemeyecek kadar hızla akarken saniyeler saliseler, bir an sonrası gelmemişse, zaman henüz meçhul bir nefer.

           Hızla geçen bir ömrün, aynalar ve fotoğraflar aracılığıyla haykıran, en acımasız göstergesidir zaman. Müthiş bir hızla sona yaklaştığını bilse de,  koşarken durmak isteyen tek canlıdır insan. Ne koşmaktan vazgeçer, ne de durmayı bekler,  her nasıl olacaksa hep genç kalmayı diler. Aynalar acımasızdır, biraz yaralar ama fotoğraflar gerçeği haykırarak hüzne boğar. Sessizliği ile gülümser ve der ki,  “keyifle koştuğun tüm zamanlar,  elinden kaçan uçan balonlar.” İstediğin kadar gül, oyna,  anlayacaksın elin boş kaldığında. Rengârenk balonlara kapılma, ayakların yere basmaz olur zira. Kendini de uçacak zannedersin ama aklın başına gelir, yerde yapayalnız kaldığında. Gökyüzüne bakar el sallarsın,  gözlerinden damlayan yaşlar ellerine dokunduğunda gerçekle tanışırsın, artık hüzündür tek yoldaşın. Fotoğraflara bakan gözlerin kadar, artık bakışların da bir bilinmez buğu ile bakmaktadırlar.

          Zaman öldürmek denilen katilin elinden,  hangi bilgelik ruhu kurtarır avare insanlığı var mı cevap verebilen? Öyle girdaplar var ki insanlığı içine çeken, katiline âşık gibi divane olmuş bunu göremeyen.  Yapılan hunhar ölüm davetine icap etmek için bir çağ feda edilirken,       ekranlar ve pahalı mekânlar kullanılıyor tuzak olarak en gösterişlisinden. Bilgelik ruhu haykırsa da, sesini kimse duymuyor, dönen yok düştüğü yokluk seferinden.

          Öyleyse bir yolu olmalı bu zaman trenini durdurmanın. Yarışırcasına koştuğun rüyanın,  cazibesine kapılmadan uyanmalı ve yavaşlamalı, anlara anlam katmalı. Varsa bir yolu ebedi kalmanın,  o uğurda ömrünü adamalı. Balonlar uçtuğunda eli boş kalan çocuk gibi yolun sonunda gözyaşı olmamalı.