İnsan kendini nasıl anlatır bilemedim.

Hangi öyküye sığdırır insan kendini, kibire düşmeden, alelade bir kağıda dönüştürmeden nasıl neşredeceğim göreceğiz hep beraber. Bende merak ediyorum doğrusu.  Her konuşmasını, metnini gönlünden tezahür eden cümlelerle neşreden yani bildiklerini doğaçlama bir gönül ridamıyla anlatan biri için böyledir.

Her şeyin en ince detayıyla yazıldığı bu hayatta kimin hayatına not düşebildik kimin hayatına dokunabildik ise o kadar kıvançlıyım.  
Bu şiarla Anadolu’nun 64 vilayetine 500 küsür ilçesine ulaşmış, 13 ülke 28 yabancı şehirde hep bir iz bırakma derdinde olmuşum.

Çocukluğu; Üsküdar/ Zeynep Kamil, Yavuztürk, Ünalan, Kadıköy/ Yeldeğirmeni, Caferağa, Ataşehir/Esatpaşa, Fatih/Balat' da geçmiş, yazları çalışmış kışın okula gitmiş biriyim. Zeynep Kamilde ki Babacan Eczanesinde, Çavuş dere de (Şu an Üsküdar Belediye Binasının olduğu yer) kaynakçılık yapmış, Şavkar ağabeyin kahvesinde çaycı, Zeynep Kamilde Çavuşoğlu benzincisinde cam silmiş, benzin doldurmuş, keçi çobanlığı yapmış bir çocuk resmedin.

İlkokulda Mustafa Noyan, Orta okulunda Ayazma, Lisede Haydarpaşa Mesleki ve Teknik Okulları okurken öğrenmiştik başkanlık sistemini. Kendi çapında dergi çıkaran, yazılar yazan, herşeyi okuyabilen ama lanet okumayan güzel insanlar olmaya gayret ettik. 

Milli Gençlik Vakfında bu yüzden görev aldım. Alperenlerle, Ülkücülerle çalışan, Liberallerle beraber fikir müzakeresinde bulunan bu güzel insanların hayatlarında bir araya geleceği binlerce gencin mihmandarı olacağından haberi yoktu.

Üsküdarlı gençler demişlerdi bize. Sol görüşlü arkadaşlarımızlada diyaloğumuz iyiydi. Hatta onlara gidip anlattığımız her konuda kendimi chek ediyordum. Sonra onların geri dönüşlerini not ediyordum. Siyasete ilgi duyuşumuzda bu yüzden idi. Toplumun tamamını bir araya getirebilecek bir mantık vardı aslında. Hangi görüşü benimserse benimsesin Ülkesini seven herkesle aynı kulvardayız. Temel düsturumuz moda deyimle mottomuz diyeyim budur.

Üniversitede İktisat ve Kamu okuyup, yerel yönetimler ve iktisat alanında yüksek lisans yapmış, Doktorayı bir hocanın tutumunu protesto ederek bırakmış herkes bu ülkede birşeyler değişmesi gerektiğini söyler. Gerçi herkes söylüyor ya. “Söylemek irfan ister, Anlamak insan.” İşin ne tarafında kimin eksiği varki bu değişmesi gerekenler yeteri kadar değişim ivmesine sahip değil.

Yazmaya bu yüzden ara vermiş idim. Eyleme dönüşmeyen her fikir sarıp sarmalanmış sandıklara konmuş demekti. Oysa gün ışığına, harekete ihtiyaç vardı.

Bu vesile ile STK'larda görev aldım. Tüketiciyi Koruma derneği, İktisadi kalkınma vakfı, Kızılay, Aimed, Avrasya Türk Dernekleri Federasyonu ve hemşehri dernekleri.

Çevreci kuruluşlar ve çevre ile ilgili etkinlirler…

Terekeme Karapapak dernekleri, Turan illeri Konfederasyonu, Yörük Türkmen Şurası ve niceleri…
Dergi çıkarmış, meslek olarak gazete reklamcılığı ve gazetecilik yazmış, habere gitmiş, metin yazarlığı yapmış bu adamın 6 yılında Tiyatro oyunculuğu vardır. Yıldız Kenter ve Hasan Nail Canat hocalarıma Allah’tan rahmet dilerim.Çok severim tiyatroyu. Sanata ilgi duymanın yansımasıdır belkide. Radyoculukda benim hayatımda mühim bir yer tutar. Mikrofonun önünde başka biri oluyorum sanki bazen şairane bazen maceraperest, bazen fikir madencisi.

Gezginci ruhumuz izin verdikçe değil her anlamda gittiğimiz her yerde etnoğrafik bir motifin izini sürüyorum. Bu benim farkı keşfetme anlama kültürümün bir parçası. İnsan Anadolu’nun başkentlerini gezerde neden başkent olduğunu hissetmeye başlarsa o vakit medeniyeti tasviri daha kolay oluyor.

Sokaklarda yalnız gezdiğim zamanlardan çok fotoğraflarımda hep arkadaşlarım, iş yaptığım insanlarla anılarım vardır. Şu an 10 binlerce gönüllü ile yüzlerce sosyal ve insani projeyi hayata geçirmenin huzuru var içimde. Ödüllerimizden, katıldığım seminer ve gerçekleştirdiğim organizasyonlardan aldığım plaketlerin anlamı o işlerden elde ettiğimiz geri dönüşler bence.

Bugün daha çok anlıyorsak geçmişimizi, daha çok tanıyorsak ülkemizi, kendi coğrafyamızı, etnoğrafyamızı ve gelişmeye, üretmeye daha çok hevesli isek, kardeş coğrafyamızı daha çok tanıyorsak, dünya medeniyetlerini okuyor, gerçeğin peşinde koşuyorsak bu ülkenin güzel insanlarına borçluyuz.

Yoksulluğun ve yoksunluğun giderilmesi aslında her bireyin kendine ve hayata dair bir ödevi değilmi.? Üretme ve keşfetme duygusunu geliştirmenin yaşı yoktur. Fakat çocukluk dönemi bu evrenin en önemli zamanıdır, kanımca.

Çocukları çok seven onları yüzlerindeki gülücüğün anlamını iyi bilen herkesin gönlündeki çocuk yaşıyordur hala. İşte biz o çocukların gülüşlerini büyütmeyi hayallerini yükseltmeyi hayal ettik.

Bir adım attım binlerce kilometre diye ölçmeye kalktılar halbuki bu uzun soluklu bir maraton ölçü kaldırmaz.

Tanıyınca seversin usta, tanımak bilmeye, bilmek anlamaya, anlamak öğrenmeye mahkummuş.

Gelin bir çay içelim. Tanışırız elbet. Belki bir proje yaparız.