Kenevir Kongresinde Bir Profesör Hem Ağladı Hem Ağlattı: Kenevirle Hayata Tutunan Prof. Dr. Dilek İnan, Türkiye’nin Kaybettiği Yılları Anlattı

Uludağ Üniversitesi’nin katkılarıyla düzenlenen
2. Uluslararası Multidisipliner Çevre ve Kenevir Kongresi’nin düzenlendiği salonda derin bir sessizlik vardı.

Ve sonra bir bilim kadını konuşurken sesi titredi.
Prof. Dr. Dilek İnan, Batı bilimiyle yetişmiş, yıllarını Almanya’da akademiye ve hastalarına adamış bir profesör…
Ama o an kürsüde duran kişi yalnızca bir bilim kadını değildi.
O, hayata tutunmuş bir insandı.
Ve anlatırken gözyaşlarını tutamadı.

 

Bu hikâye, Batı üniversitelerinde eğitim almış, Almanya’da profesörlük unvanına ulaşmış bir hekimin kişisel yaşam öyküsü olmanın çok ötesindedir.


Bu hikâye, Türkiye’nin yıllardır kullanmadığı bir bilimin, “KENEVİR”in Batı’da nasıl hayat kurtardığının canlı kanıtıdır.
 

Avrupa’da, özellikle Almanya’da; bitkisel temelli ve kenevir kaynaklı tedaviler hekimler tarafından reçete edilir, eczanelerde hazırlanır ve hastalara ulaştırılır. Orada bilim, korkularla değil verilerle ilerler. Orada mesele ideoloji değil, insan hayatıdır.


Prof. Dr. Dilek İnan da bu sistemin içinde yetişti, bu bilimi uyguladı ve yüzlerce hastanın yaşamına dokundu.

Türkiye ise aynı yıllarda bekledi.
Tartıştı.
Erteledi.
Onlarca bilim adamını mahkum etti.
Ve kaybetti.

Kaybedilen yalnızca zaman değildi.
Kaybedilen; yaşam kalitesiydi, umutlardı, belki de binlerce hayattı.

Bu hikâyeyi sarsıcı kılan asıl gerçek ise şudur:
Bu bilimin gücünü anlatan kişi, bir onkologdur.
Ve bu yöntemle hayata dönen kişi, yine bir onkologdur.

Prof. Dr. Dilek İnan’a, agresif seyreden ve hızla yayılan kitleler nedeniyle aylar biçildi. Kemoterapinin işe yaramayacağını biliyordu. Amputasyon önerildi. “Yapılabilecek bir şey yok” denildi.

Ama o, kendi yöntemiyle öğrendiği bilime sarıldı.
Düşük maliyetli, bilimsel temelli bir yöntemle…
Ve hayatta kaldı.

Bugün hâlâ düzenli kontrollerini yaptırıyor.
Bugün hâlâ ayakta.
Bugün hâlâ hastalarına umut oluyor.

Ve salonda bu hikâyeyi anlatırken, gözyaşlarına hâkim olamadı.
Çünkü o ağlarken, aslında Türkiye’nin kaçırdığı yıllara ağlıyordu.
Bir ülkenin, kendi insanının hayatı pahasına ne kadar geç kaldığına…

Türkiye’nin artık kendisine şu soruları sorması gerekiyor:

Batı’nın yıllardır kullandığı, geliştirdiği ve hayat kurtarmak için seferber ettiği bir bilimi biz neden hâlâ tartışıyoruz?


Neden Alman hastası reçeteyle erişirken, Türk hastası umutla bekliyor?


Ve en acısı:
Bu gecikmenin bedelini kaç insan hayatıyla ödedik?

Prof. Dr. Dilek İnan’ın hikâyesi bir mucize değildir.
Bu hikâye, bilimin zamanında kullanıldığında neler yapabileceğinin kanıtıdır.
Ve aynı zamanda, Türkiye’nin gecikmiş kararlarının, ertelenmiş cesaretinin ve kaçırılmış fırsatlarının aynasıdır.

Salondaki gözyaşları, bir insanın bir salonun değil;
bir ülkenin geç kalmışlığının gözyaşlarıydı.

Artık mesele “kullanılsın mı?” değildir.
Artık mesele şudur:

Türkiye daha ne kadar bekleyecek?