Hadi gönlüme bir teselli muştusu ol da. Kuş olup uçayım sonsuzluğa
Hadi kelimelerime usulca dokun da, varlık katına çıkayım bu umutla
Hadi geceme yıldızları kondur da, karanlıktan kurtulayım ışıltıyla.
Hadi bana giden yolda BEN ol da, kendimi bulayım hiçliğin kollarında.
……. ………… …….
Kâinatın içinde dünya bir nokta iken, dünyanın içinde bir nokta kadar yer teşkil eden varlıkların esintisi ile savruluyoruz, neden?
Kendini güneşle mukayese edecek kadar küstahlaşıyorken, güneşin bir zerresine dahi söz geçiremeyensen.
Dağların heybetinden ilham alırken, bir karıncaya dahi hükmedemeyen sen,
Nasıl oluyor da vefa bekliyorsun senin gibi, kendine dur diyemeyenlerden?
Günümüz dünyasında adından bile söz ettirmeyen.
Her şeye sahipken, en çok özlenen. Her şeyi kendi etrafında dönüyor zannedenlerden, en son beklenen.
Vefa… Yok olup gitmiş adeta sözlüklerden.
Fiziksel olarak insanlığın birbirine en yakın olduğu, duygusal olarak ise belki de en uzak olunan dönem. Aynı çatı altında olmak aynı mahallede oturmaktan daha yakınken, daha uzak kıldı insanlığı birbirinden. Metrekareye düşen insan sayısı arttıkça, insanlar arası manyetik alan negatif bir güçle itmeye başladı tüm varlığı adeta.
Her ne kadar kendisinden başka her şeyi görmezden gelse de günümüz insanı, mutlak yalnızlık insana mahsus değildir, onun acısı yalnızlardan sorulası. Benlik denilen egosal düzlem, yalnızlaştırırken insanı, yine de ihtiyaç duyar bir başkasını ister, insanın fıtratı. Temas ister, dokunmak ister, onaylanmak ister, beğenilmek ister. Tüm bu istekler onu sosyalleşmeye iter. Mekanik bir çağda camların arkasında duygusuzlaşsa da, insan, insan ister daima.
Bazı şeyler, yokluğu miktarınca anlam kazanır. Yokluk artarken, kavuran bir susuzluk hissettirir yok olanın varlığına. Susuzluğun derecesi gibidir kimi yokluklar. Kimi zaman da balığın sudan habersiz yaşaması gibi anlamsız gelir varlıklar. Ama gidince, ama bitince, ama yokluğu ölüm gibi gelince bir sızı başlar. Tıpkı varken fark edemediğimiz, elimizden alınan pek çok nimet kadar.
En çok aranana duyulan hasret kadar acıtır vefa, bekleyenin beklentisi karşılıksız olunca. Gönül teselli bulamaz. Sudan başka hiçbir şey susuzluğu gidermez zira. Gönle de yük gelir her karşılaşma, beklenenin sesi duyulmayınca. Vefa kapıyı çalınca karanlıklar yol alır, bir anlık şimşekle aydınlanır gibi dünya. Ah be vefa, geri gel, özletme kendini bu hasrete çok dayanmaz dünya. Bir zamanlar ahde vefa vardı. Şimdi vefa denilen hal vefasızlığın zirvesinde kaldı.
YAZARIN TÜM YAZILARI İÇİN
http://bncmedyahaber.com/yazar-geri-gel-ey-vefa-hasretine-fazla-dayanmaz-dunya-422.html
Hadi gönlüme bir teselli muştusu ol da. Kuş olup uçayım sonsuzluğa
Hadi kelimelerime usulca dokun da, varlık katına çıkayım bu umutla
Hadi geceme yıldızları kondur da, karanlıktan kurtulayım ışıltıyla.
Hadi bana giden yolda BEN ol da, kendimi bulayım hiçliğin kollarında.
……. ………… …….
Kâinatın içinde dünya bir nokta iken, dünyanın içinde bir nokta kadar yer teşkil eden varlıkların esintisi ile savruluyoruz, neden?
Kendini güneşle mukayese edecek kadar küstahlaşıyorken, güneşin bir zerresine dahi söz geçiremeyensen.
Dağların heybetinden ilham alırken, bir karıncaya dahi hükmedemeyen sen,
Nasıl oluyor da vefa bekliyorsun senin gibi, kendine dur diyemeyenlerden?
Günümüz dünyasında adından bile söz ettirmeyen.
Her şeye sahipken, en çok özlenen. Her şeyi kendi etrafında dönüyor zannedenlerden, en son beklenen.
Vefa… Yok olup gitmiş adeta sözlüklerden.
Fiziksel olarak insanlığın birbirine en yakın olduğu, duygusal olarak ise belki de en uzak olunan dönem. Aynı çatı altında olmak aynı mahallede oturmaktan daha yakınken, daha uzak kıldı insanlığı birbirinden. Metrekareye düşen insan sayısı arttıkça, insanlar arası manyetik alan negatif bir güçle itmeye başladı tüm varlığı adeta.
Her ne kadar kendisinden başka her şeyi görmezden gelse de günümüz insanı, mutlak yalnızlık insana mahsus değildir, onun acısı yalnızlardan sorulası. Benlik denilen egosal düzlem, yalnızlaştırırken insanı, yine de ihtiyaç duyar bir başkasını ister, insanın fıtratı. Temas ister, dokunmak ister, onaylanmak ister, beğenilmek ister. Tüm bu istekler onu sosyalleşmeye iter. Mekanik bir çağda camların arkasında duygusuzlaşsa da, insan, insan ister daima.
Bazı şeyler, yokluğu miktarınca anlam kazanır. Yokluk artarken, kavuran bir susuzluk hissettirir yok olanın varlığına. Susuzluğun derecesi gibidir kimi yokluklar. Kimi zaman da balığın sudan habersiz yaşaması gibi anlamsız gelir varlıklar. Ama gidince, ama bitince, ama yokluğu ölüm gibi gelince bir sızı başlar. Tıpkı varken fark edemediğimiz, elimizden alınan pek çok nimet kadar.
En çok aranana duyulan hasret kadar acıtır vefa, bekleyenin beklentisi karşılıksız olunca. Gönül teselli bulamaz. Sudan başka hiçbir şey susuzluğu gidermez zira. Gönle de yük gelir her karşılaşma, beklenenin sesi duyulmayınca. Vefa kapıyı çalınca karanlıklar yol alır, bir anlık şimşekle aydınlanır gibi dünya. Ah be vefa, geri gel, özletme kendini bu hasrete çok dayanmaz dünya. Bir zamanlar ahde vefa vardı. Şimdi vefa denilen hal vefasızlığın zirvesinde kaldı.
YAZARIN TÜM YAZILARI İÇİN
http://bncmedyahaber.com/yazar-geri-gel-ey-vefa-hasretine-fazla-dayanmaz-dunya-422.html
