Yalnızlaş/TIRIL/AN TOPLUM   Hep son bahar tadında olsa duygular. Kuruyup dalından düşen yapraklardaki sanat, rüzgârla düşmesine rağmen toprağın kucağındaki naif bir şefkat. Yerlerde çöp ve karmaşa beklerken, kuru yapraklardan oluşan görsel bir şölen… Dalın hiç incinmeden bıraktığı, toprağınsa incitmeden kucak açtığı mevsim, sonbahar. Ne çok ders veriyor birbirini acımasızca incitenlere, pervasızca kelimeleri israf edenlere. Ve ne çok dur diyor,  hoyratça dünya ve içindekilere zarar veren insanlığa hasret, insansı görüntülere…       Öfke ve nefretin suret kazandığı günler görmekteyiz? Ecdadımızda olan yardımlaşma, incelik ve merhametin,  sadece satırlarda kaldığı bir dönemdeyiz. Ne oluyor bize ki bu denli özümüzü kaybetmekteyiz. “Okula gidince ekmeğini yanındaki ile paylaş” diye telkin eden annelerden, “sakın ha elindekini kimseye verme, kendin ye” diyecek kadar bencillik kokan cümlelere, biz nasıl tenezzül ettik? Hangi merhalede,  ekmeği bir başkası ile paylaşmanın,  manevi hazzını terk ettik,  hiç tanımaz olduk. Ne oldu da bizi biz yapan değerlere uzak, bizden olmayan insanlık dışı hallere, hayran olduk.            İnsan alışkanlıklarını keskin çizgilerle değiştirmiyor. Beyazdan, siyaha geçmek sandığımız kadar hızlı ve net olmuyor. Algılar, arada kalan grinin bin bir tonu ile iç dünyalarda adım adım değişiyor. Bir bakıyorsunuz ki beyaza meftun gönüller, bir anda siyahın sevdalısı oluyor. Yediklerimiz, içtiklerimiz, dinlediklerimiz ve en çok da izlediklerimiz, inanç sistemimizde köklü değişiklikler yapıyor. Kulağa hoş gelen algıların peşinden giderken, beyaz ve güvenli meskenimizi geride bıraktığımızı, siyah ve ufunetli bir bataklığa yol aldığımızı fark etmiyor, bazen bataklığa dahi bataklık diyemeyecek kadar körleşiyoruz. Yalnızlığı telkin eden ve güvensizleştiren içeriklerin sayısı, dijital medyada her geçen gün artıyor. Daha da garip olansa artan bu içeriklere müptela olan insanlar, özündeki değerlerle savaştığını hiç fark etmiyor. Işığın etrafında buluşan kelebekler gibi kendisiyle bağdaşmayan sloganlara yapışan yetişkinler görüyorum. Öyle süslü sunuluyor ki tüm toplumu tehdit eden bencillik zehri, o süse kapılan insanlar zehre panzehir nazarıyla bakıyor. YAZININ DEVAMI İÇİN BURAYI TIKLAYIN http://www.bncmedyahaber.com/yazar-yalnizlas-tIrIl-an-toplum-253.html

 Yalnızlaş/TIRIL/AN TOPLUM

  Hep son bahar tadında olsa duygular. Kuruyup dalından düşen yapraklardaki sanat, rüzgârla düşmesine rağmen toprağın kucağındaki naif bir şefkat. Yerlerde çöp ve karmaşa beklerken, kuru yapraklardan oluşan görsel bir şölen… Dalın hiç incinmeden bıraktığı, toprağınsa incitmeden kucak açtığı mevsim, sonbahar. Ne çok ders veriyor birbirini acımasızca incitenlere, pervasızca kelimeleri israf edenlere. Ve ne çok dur diyor,  hoyratça dünya ve içindekilere zarar veren insanlığa hasret, insansı görüntülere…

      Öfke ve nefretin suret kazandığı günler görmekteyiz? Ecdadımızda olan yardımlaşma, incelik ve merhametin,  sadece satırlarda kaldığı bir dönemdeyiz. Ne oluyor bize ki bu denli özümüzü kaybetmekteyiz. “Okula gidince ekmeğini yanındaki ile paylaş” diye telkin eden annelerden, “sakın ha elindekini kimseye verme, kendin ye” diyecek kadar bencillik kokan cümlelere, biz nasıl tenezzül ettik? Hangi merhalede,  ekmeği bir başkası ile paylaşmanın,  manevi hazzını terk ettik,  hiç tanımaz olduk. Ne oldu da bizi biz yapan değerlere uzak, bizden olmayan insanlık dışı hallere, hayran olduk.  

         İnsan alışkanlıklarını keskin çizgilerle değiştirmiyor. Beyazdan, siyaha geçmek sandığımız kadar hızlı ve net olmuyor. Algılar, arada kalan grinin bin bir tonu ile iç dünyalarda adım adım değişiyor. Bir bakıyorsunuz ki beyaza meftun gönüller, bir anda siyahın sevdalısı oluyor. Yediklerimiz, içtiklerimiz, dinlediklerimiz ve en çok da izlediklerimiz, inanç sistemimizde köklü değişiklikler yapıyor. Kulağa hoş gelen algıların peşinden giderken, beyaz ve güvenli meskenimizi geride bıraktığımızı, siyah ve ufunetli bir bataklığa yol aldığımızı fark etmiyor, bazen bataklığa dahi bataklık diyemeyecek kadar körleşiyoruz. Yalnızlığı telkin eden ve güvensizleştiren içeriklerin sayısı, dijital medyada her geçen gün artıyor. Daha da garip olansa artan bu içeriklere müptela olan insanlar, özündeki değerlerle savaştığını hiç fark etmiyor. Işığın etrafında buluşan kelebekler gibi kendisiyle bağdaşmayan sloganlara yapışan yetişkinler görüyorum. Öyle süslü sunuluyor ki tüm toplumu tehdit eden bencillik zehri, o süse kapılan insanlar zehre panzehir nazarıyla bakıyor.

YAZININ DEVAMI İÇİN BURAYI TIKLAYIN
http://www.bncmedyahaber.com/yazar-yalnizlas-tIrIl-an-toplum-253.html